32 ¹ «Uważajcie, niebiosa, na to, co powiem, słów moich ust słuchaj, ziemio. ² Nauka moja niech spływa jak deszcz, niech słowo me pada jak rosa, jak deszcz rzęsisty na zieleń, jak deszcz dobroczynny na trawę. ³ Gdyż głosić chcę imię Pana: uznajcie wielkość Boga naszego; ⁴ On Skała*, dzieło Jego doskonałe, bo wszystkie drogi Jego są słuszne; On Bogiem wiernym, a nie zwodniczym, On sprawiedliwy i prawy. ⁵ Zgrzeszyły przeciw Niemu "Nie-Jego-Dzieci", lecz ich zwyrodnienie, pokolenie zwichnięte, nieprawe. ⁶ Więc tak odpłacać chcesz Panu, ludu głupi, niemądry? Czy nie On twym ojcem, twym stwórcą? Wszak On cię uczynił, umocnił. ⁷ Na dawne dni sobie wspomnij. Rozważajcie lata poprzednich pokoleń. Zapytaj ojca, by ci oznajmił, i twoich starców, niech ci powiedzą. ⁸ Kiedy Najwyższy rozgraniczał narody, rozdzielał synów człowieczych, wtedy ludom granice wytyczał według liczby synów Izraela*; ⁹ bo Jego lud jest własnością Pana, dziedzictwem Jego wydzielonym jest Jakub. ¹⁰ Na pustej ziemi go znalazł, na pustkowiu, wśród dzikiego wycia*, opiekował się nim i pouczał, strzegł jak źrenicy oka. ¹¹ Jak orzeł, co gniazdo swoje ożywia, nad pisklętami swoimi krąży, rozwija swe skrzydła i bierze je, na sobie samym je nosi* - ¹² tak Pan sam go prowadził, nie było z nim boga obcego. ¹³ Na wyżyny świata go wyprowadził i żywił* bogactwami pola. Pozwolił mu miód wysysać ze skały i oliwę z najtwardszej opoki. ¹⁴ Śmietanę od krów, a mleko od owiec [jeść] wraz z łojem baranków, baranów, synów Baszanu, i kozłów razem z najczystszą pszenicą. Krew piłeś winogron - mocne wino. ¹⁵ Utył Jeszurun* i wierzga - grubyś, tłusty, otyły. Boga, Stwórcę swego porzucił, zelżył Skałę, swoje ocalenie. ¹⁶ Bogami obcymi do zazdrości Go pobudzają i gniewają obrzydliwościami. ¹⁷ Złym duchom składają ofiary, nie Bogu, bogom, których oni nie znają, nowym, świeżo przybyłym - nie służyli im wasi przodkowie. ¹⁸ Gardzisz Skałą, co ciebie zrodziła, zapomniałeś o Bogu, który cię zrodził. ¹⁹ Zobaczył to Pan i wzgardził, oburzony na własnych synów i córki. ²⁰ i rzekł: "Odwrócę od nich oblicze, zobaczę ich koniec, gdyż są narodem niestałym, dziećmi, w których nie ma wierności. ²¹ Mnie do zazdrości pobudzili nie-bogiem, rozjątrzyli Mnie swymi czczymi bożkami; i Ja ich do zazdrości pobudzę nie-ludem, rozjątrzę ich głupim narodem*. ²² Zapłonął żar mego gniewu*, co sięga do głębin Szeolu, pożera ziemię z plonami, podwaliny gór zapala. ²³ Zgromadzę na nich nieszczęścia, wypuszczę na nich swe strzały, ²⁴ zmorzy ich głód, gorączka ich strawi i złośliwa zaraza. Wbiję w nich kły dzikich zwierząt z jadem tych, co pełzają w prochu. ²⁵ Na dworze miecz będzie ich pozbawiał dzieci, a przerażenie po domach, tak młodzieńców jak panny, niemowlę ssące i starca. ²⁶ I rzekłem: Ja ich wygładzę, wygubię ich pamięć u ludzi. ²⁷ Alem się bał drwiny wroga*, że przeciwnicy ich będą się łudzić, mówiąc: Nasza ręka przemożna, a nie Pan uczynił to wszystko. ²⁸ Gdyż jest to plemię* niemądre i nie mające rozwagi. ²⁹ Jako roztropni zdołaliby pojąć, zważaliby na swój koniec: ³⁰ Jak może jeden odpędzać tysiące, a dwóch odpierać dziesięć tysięcy? Dlatego, że ich sprzedała ich Skała, że Pan na łup ich wydał. ³¹ Bo skała* ich nie jest jak nasza Skała, świadkami tego nasi wrogowie. ³² Bo winny ich szczep ze szczepu Sodomy lub z pól uprawnych Gomory; ich grona to grona trujące, co gorzkie mają jagody; ³³ ich wino jest jadem smoków, gwałtowną trucizną żmijową. ³⁴ Czy nie jest to u Mnie schowane, opatrzone pieczęcią w mych skarbach? ³⁵ Moja* jest odpłata i kara, w dniu, gdy się noga ich potknie. Nadchodzi bowiem dzień klęski, los ich gotowy, już blisko". ³⁶ Bo Pan swój naród obroni, litość okaże swym sługom; gdy ujrzy, że ręka omdlała, że niewolników już nie ma ni wolnych. ³⁷ I powie: "A gdzież ich bogowie, opoka, do której się uciekali? ³⁸ Ci, co zjadali tłuste ich żertwy i wino pili z ich płynnych ofiar? Niech wstaną i niech wam pomogą, niech staną się waszą obroną. ³⁹ Patrzcie teraz, że Ja jestem, Ja jeden, i nie ma ze Mną żadnego boga. Ja zabijam i Ja sam ożywiam, Ja ranię i Ja sam uzdrawiam, że nikt z mojej ręki nie uwalnia*. ⁴⁰ Podnoszę rękę ku niebu* i mówię: Tak, Ja żyję na wieki. ⁴¹ Gdy miecz błyszczący wyostrzę i wyrok wykona ma ręka, na swoich wrogach się pomszczę, odpłacę tym, którzy Mnie nienawidzą. ⁴² Upoję krwią moje strzały, mój miecz napasie się mięsem, krwią poległych i uprowadzonych, głowami dowódców nieprzyjacielskich". ⁴³ * Chwalcie, narody, lud Jego: bo On odpłaci za krew swoich sług, odda zapłatę swym wrogom, oczyści kraj swego ludu». ⁴⁴ Poszedł więc Mojżesz z Jozuem, synem Nuna, i wypowiedział wszystkie słowa tej pieśni do uszu ludu. ⁴⁵ Gdy Mojżesz skończył wygłaszać wszystkie te słowa do całego Izraela, ⁴⁶ rzekł do nich: «Weźcie sobie do serca te wszystkie słowa, które ja wam dzisiaj ogłaszam, nakażcie waszym dzieciom pilnie strzec wszystkich słów tego Prawa. ⁴⁷ Nie jest ono bowiem dla was rzeczą błahą, bo jest waszym życiem i dzięki niemu długo żyć będziecie na ziemi, do której idziecie przez Jordan, aby ją posiąść». ⁴⁸ Potem rzekł Pan do Mojżesza tego samego dnia: ⁴⁹ «Wstąp na tę górę Abarim*: górę Nebo, w ziemi Moabu naprzeciw Jerycha, i spójrz na ziemię Kanaan, którą daję w posiadanie Izraelitom. ⁵⁰ Umrzesz tam na górze, na którą wejdziesz, i połączysz się ze swymi przodkami, jak zmarł Aaron, brat twój, na górze Hor i połączył się ze swymi przodkami. ⁵¹ Ponieważ nie byliście mi wierni między Izraelitami przy wodach Meriba pod Kadesz, na pustyni Sin, nie objawiliście mej świętości wśród Izraelitów, ⁵² dlatego tylko z daleka ujrzysz tę ziemię, lecz ty tam nie wejdziesz do tej krainy, którą Ja daję Izraelitom».